Moonwalkende beren blij maken

Vorige week ging ik voor het eerst sinds tijden weer eens met de trein. Ik had een afspraak aan het Rokin, dus stapte uit op Amsterdam CS. Vanaf het perron liep ik de trap af naar de centrale hal die onder het station loopt. Toen ik nog maar net begonnen was met afdalen, zag ik aan de linkerkant, waar ik liep, een volslanke vrouw aankomen van achter in de zestig die een kleine en een grote koffer tree voor tree naar boven hees. Ik vroeg haar in het Engels of ik haar kon helpen. Ze reageerde puffend met: ‘Yes, please.’ Terwijl zij het kleine rolkoffertje naar boven trok, tilde ik de zware grote koffer.

Boven aangekomen bedankte ze me hartelijk en zeiden we elkaar gedag. Ik begon mijn afdaling weer naar de stationshal en keek naar de stroom mensen die naar boven en beneden de trap op en af liep. Gek, eigenlijk, dacht ik. Hoe kan het toch dat ik de enige was van al die mensen die die vrouw aan had geboden te helpen?

Onwillekeurig moest ik denken aan het filmpje Awareness Test dat de Londense overheid ooit maakte om mensen beter op fietsers in het verkeer te laten letten (dat met de basketbalteams waar je moet tellen hoe vaak het witte team de bal overgooit). Je ziet iets niet als je er niet op let. Dus, waar letten al die treinreizigers op? Ik bedoel, ze letten vast niet expres níet op die mevrouw met haar koffers. Zo pessimistisch ben ik niet over mijn medemens. Bovendien zag het er ook niet zo uit. Niemand leek echt te kijken naar haar, of naar überhaupt anderen om zich heen.

Dus, nogmaals, waar letten al die mensen op? Sommigen keken in hun telefoon. Anderen dachten waarschijnlijk na over de meeting waar ze naartoe op weg waren, aan het gesprek dat ze die ochtend thuis hadden gehad of de aansluiting die ze moesten halen. Maar, mijn beste gok is dat ze op de mensen letten die ze moesten ontwijken. Of, beter gezegd: op het niet raken van de mensen die in de weg liepen om hun aansluiting te halen.

Waarom zag ik die volslanke vrouw van achter in de zestig die een kleine en een grote koffer tree voor tree naar boven hees dan wel? Ik denk dat het te maken heeft met hetzelfde als waar het feit dat ik dit blog onderhoud mee te maken heeft: ik kijk gewoon veel naar andere mensen. Of, voor de mensen die het filmpje Awareness Test hebben gezien: ik ben eigenlijk altijd op zoek naar moonwalkende beren.

Dus, laten we allemaal op zoek gaan naar moonwalkende beren, op het station, op het werk, in het verkeer, in de winkel, thuis. Wie weet kunnen we er af en toe eentje blij maken.


Als je dit blog waardeert, laat dat dan zien: volg dit blog of like Fellow Man op Facebook. Dank je!

Een gouden vondst

De oma van mijn vriendin kwam gisteren met een enorme verzameling Gouden Boekjes. Ze kwam ze officieel overdragen aan onze dochter Loulou. Alle boekjes, van nummer 1 tot en met 84, staan nu in onze kast. Nou ja, álle boekjes. Nummer 44, Tobias zoekt plezier, zit er niet tussen. Oma had daar met haar man stad en land voor afgezocht, maar het boekje nooit gevonden.

Maar oma en opa hebben nooit gebruik gemaakt van internet, dus toen ik vijf minuten op marktplaats.nl had gezocht, had ik het boekje gevonden. In licht beschadigde staat was het te koop. Je kon er op bieden. Ik bood 25 euro, want ik had gezien dat zo’n zeldzaam boekje vaak voor meer over de digitale toonbank gaat.

Voor wat er daarna gebeurde schaam ik me een beetje én ik ben blij dat het gelopen is zoals het gelopen is.

Nog geen half uur nadat ik het bod had gedaan op marktplaats, kreeg ik een reactie.

Hoi Olav,

Hartelijk dank voor uw bod!

Bij nader inzien is het boekje toch meer beschadigd dan ik dacht:
Ook de omslaglijn van de achterzijde is gescheurd én er zit een bladzijde los.

MAAR ik heb zelf ook een zo goed als nieuw exemplaar!

Ik heb het volgende voorstel:
– U mag het beschadigde boekje kopen voor €10,- OF
– Het onbeschadigde exemplaar voor de uw voorgestelde €25,- (excl. verzendkosten)

Ik hoor graag van u.

Met vriendelijke groet,

Ik vond het vreemd. De reactie kwam snel en was ongewoon voordelig voor mij. Na er een nachtje over te hebben geslapen, schreef ik rond de lunch een mail terug. Teruglezend vind ik hem bijna gênant direct, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan, omdat ik gewoon eens wilde weten wat voor mens er aan de andere kant van de mailserver zat.

Beste …,

Dank voor je snelle reactie.

Ik moet zeggen dat ie me een beetje verwart. Het voelt bijna too good to be true. Ik leg graag uit waarom:

  1. Je komt opeens tot de conclusie dat het boekje toch meer beschadigd is. Waarom besefte je dat niet toen je het op marktplaats zette?
  2. Je blijkt opeens een z.g.a.n. exemplaar te hebben. Waarom staat die niet (ook) op marktplaats?
  3. Dit boekje is, zoals je zelf zegt, zeldzaam. De opa en oma van mijn vriendin hebben er praktisch hun hele leven naar gezocht en het nooit gevonden. Hoe kan het dat jij er twee blijkt te hebben?
  4. Dit boekje is zeldzaam. Waarom bied je er dan twee aan voor (samen) slechts 35 euro?
  5. Je hóéft me niet te vertellen dat je ook een z.g.a.n. exemplaar hebt. Je had me gewoon de beschadigde versie kunnen sturen en 25 euro kunnen vangen. Waarom zou je hier open kaart over spelen?
  6. Je begint je bericht met ‚Hoi Olav,’ (heel informeel) en vervolgt met me aan te spreken als ‚u’. Daardoor lijkt het alsof het bericht copy-paste is en je dit dus vaker hebt gestuurd.

Ik kan me voorstellen dat al deze vragen je overvallen. Ik probeer altijd uit te gaan van het goede en mijn vragen lijken daar helemaal niet van uit te gaan. Maar, ik geloof juist dat het ook goed is om eerlijk te zijn over eventuele twijfels richting een ander. Op deze manier geef ik ons beiden een eerlijke kans. Ik had ook gewoon m’n twijfels voor mezelf kunnen houden en sowieso niet met je in zee kunnen gaan.

Kortom, ik ben benieuwd! Dank alvast voor je antwoord(en)!

Hartelijke groet,
Olav

De rest van de dag bleef het stil. Ik denk dat ik, na de eerste, weer een snelle reactie had verwacht. Stilletjes begon ik te denken dat ik de aanbieder had afgeschrikt. Maar, iets na zessen werd ik verrast met een lange mail van de marktplaatsverkoopster.

Beste Olav,

Wat vind ik DAT vervelend, dat mijn goedheid overkomt als niet te vertrouwen…

Ik kan met een gerust hart zeggen dat ik een héél eerlijk mens, en zeker te vertrouwen ben en u de aanbieding heb gedaan vanuit mijn goede hart. Ik zal u antwoord geven op al uw vragen.

1. Ik heb het boekje blijkbaar niet goed genoeg bekeken voordat ik het op Marktplaats zette. Ik geef toe dat het slordig is van mezelf. Een fout van mijn kant die ik inmiddels op Marktplaats heb rechtgezet. Daarentegen kijk ik het boekje altijd nog helemaal na, voordat ik hem verzend. Dat ik dit doe blijkt wel uit het feit dat ik u van de meerdere beschadigingen op de hoogte heb gesteld. Ja, ik had hem inderdaad aan u kunnen verkopen met meerdere beschadigingen, maar dit kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Hierover meer bij de beantwoording van vraag 5.

2. Ik heb inderdaad ook een z.g.a.n. exemplaar. Mijn verzameling bevat alle delen van de Gouden Boekjes van de Bezige Bij. Ik ben mijn verzameling begonnen vanuit sentiment uit vroegere jaren toen ik als kind van 4 in de bibliotheek de Gouden Boekjes doorbladerde. Doordat ik veel boekjes op Marktplaats heb gekocht en ook boekjes die in ‚bulken’ werden verkocht, heb ik heel veel dubbele exemplaren. De mooiste exemplaren heb ik in mijn Gouden Taxi (boekenkast voor de Gouden Boekjes) als verzameling staan. Hierbij zit dus ook de z.g.a.n. Tobias zoekt plezier. In principe verkoop ik mijn verzamel exemplaren niet.
Doordat u zo’n reëel bedrag bood, vind ik dat u daarvoor ook een mooi exemplaar verdient. Ik ben niet iemand die het onderste uit de kan wil, dus een beschadigd boekje verkopen voor €25,- kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Hiervoor wil ik dus een uitzondering maken en dan hoop ik zelf ooit nog eens een mooi exemplaar ergens te vinden (eerlijk gezegd hoopte ik ook dat u voor de beschadigde versie zou kiezen, zodat ik mijn verzamel exemplaar zou kunnen behouden). U ziet: het is een kwestie van gunnen.

3. Ik heb er twee omdat ik een tijd lang dagelijks op Marktplaats heb gezocht naar het boekje. Ik was er als de kippen bij als ik het boekje bij een ‚bulk’ zag liggen. Ik vroeg de verkoper dan het boekje apart te verkopen voor €10,-. Dit is het beschadigde boekje (en ik wist niet meer dat dit boekje meerdere beschadigingen had). Het mooie exemplaar heb ik later kunnen kopen.

4. Ik bied er ZEKER geen twee aan voor €35,-. Ik heb u voorgesteld OF het ene OF het andere boekje te kopen. Ik citeer:

Ik heb het volgende voorstel:
– U mag het beschadigde boekje kopen voor €10,- OF
– Het onbeschadigde exemplaar voor de uw voorgestelde €25,- (excl. verzendkosten)

Ik wil ZEKER 1 exemplaar zelf behouden als verzamel exemplaar.

5. Ik speel hier open kaart over omdat ik een eerlijk mens ben en een beschadigd boekje niet kan verkopen voor €25,-. Dat voelt gewoon niet goed. Het gaat over sentiment. Dan speelt de gun factor ook een grote rol voor mij. Als iemand zijn hele leven al op zoek is naar het boekje, zoals u zegt, dan ben ik blij dat ik degene ben die die persoon blij kan maken. Zo heeft iemand mij ook blij gemaakt. En daar hoef ik dan niet de hoofdprijs voor te hebben. Ik weet dat de boekjes ook voor €60,- worden aangeboden, maar dat gaat mij echt te ver…

6. Olav is een voornaam, dus dat komt mij informeler over dan een achternaam. Als 50-er ben ik gewend mensen aan te spreken met u. Gezien de voornaam heb ik voor ‚hoi Olav’ gekozen en ben vervolgens in mijn oude gewoonte vervallen.
Er is absoluut geen sprake van copy-paste en is zeker niet vaker verstuurd.

Het is heel goed van u dat u eerlijk bent over uw twijfels en hier vragen over stelt. Helaas ben ik ook een aantal keren opgelicht op Marktplaats, ook omdat ik altijd van het goede uitga.

U had idd niet met me in zee kunnen gaan, en dat kunt u alsnog niet doen, maar ik denk dat u uzelf en de opa en oma van uw vriendin daarmee tekort doet. Mijn aanbieding is er een vanuit een goed hart die zelfs ten koste gaat van mijn eigen verzameling. Gewoon omdat ik een aardig mens ben. Het klinkt misschien raar om dit van jezelf te zeggen, maar ik vind dat ik dat gewoon moet kunnen zeggen omdat het zo is.

Ik hoop dat ik uw vragen naar tevredenheid heb beantwoord. Mocht er nog twijfel bestaan of heeft u nog vragen, dan ben ik altijd bereid het e.e.a. telefonisch uit te leggen (06-……….).

Ik ben heel benieuwd of ik verder iets voor u kan betekenen.

Hartelijke groet terug,

Ik kon hierop niet anders dan een blije reactie sturen.

Beste …,

Ik ben fan van u! Wat ben ik blij verrast dat u zo’n antwoord stuurt op mijn mail. (Ik ben ook maar weer overgegaan op vousvoyeren, zoals u merkt.)

Uw bericht geeft een mooi inkijkje in uw persoon. Dat geeft mij het gevoel dat ik met een mens te maken heb en niet met een anoniem iemand via een internetsite. Ik voel me nu bijna schuldig over mijn nogal directe vragen. Maar, ik ben ook blij dat ik het heb gedaan, anders had ik zo’n mooie reactie niet gehad.

Ik wil u (nu zeker) niet uw verzamelexemplaar afhandig maken. Ik vind het heel bijzonder dat u hem had willen geven. Graag koop ik het beschadigde exemplaar van u voor elk bedrag tussen de 10 en 25 euro. U mag het zeggen.

Dank voor de tijd die u heeft genomen voor uw antwoord. Dank voor uw bereidheid om anderen die u niet kent blij te maken. Dank voor uw goedheid. You made my day, om het in goed Nederlands te zeggen!

Hartelijke groet,
Olav de Maat

Wat ik hiervan leer? Dat ik me liever schaam voor stomme, gênant-directe vragen die leiden tot een heerlijke ontdekking, dan dat ik stiekem onbekende lieve mensen ga zitten verdenken.


Als je dit blog waardeert, laat dat dan zien: volg dit blog of like Fellow Man op Facebook. Dank je!