Als je je geloof in de mens wat op wilt beuren (of gewoon plat iets aan je netwerk wilt doen), vraag om hulp. Je zult verrast staan.

Sinds maart 2014 ga ik door het werkende leven als Fellow Man. In die drie en een half jaar heb ik een loyale ‘fanbase’ opgebouwd, mensen die graag met me samenwerken. Het is echter een relatief kleine fanbase.

Ik doe daardoor vaak voor dezelfde organisaties opdrachten. Dat is leuk en goed. Het is fijn om met mensen samen te werken die me goed kennen en vertrouwen. En omdat ik de organisaties en mensen goed ken, kan ik extra snel tot de kern van een vraagstuk komen. I count my blessings.

‘Ik ben meer van Charlie Brown en Phil Collins. (Dat is vast ook een reden dat mijn fanbase maar heel langzaam groeit.)

Tegelijkertijd is mijn bereik hiermee beperkt. Ik heb een missie met Fellow Man: het werkende leven menselijker maken. Als ik telkens door dezelfde organisaties word ingehuurd, help ik dáár misschien wel mee aan een menselijker werkend leven maar daar heeft de rest van de wereld, die ik níét help, niks aan.

Dus tijdens de zomer heb ik besloten wat aan mijn ‘bereik’ te gaan doen. Nou ben ik niet goed in reclame maken voor mezelf. En op netwerkborrels m’n kaartje rond laten slingeren is ook niet echt m’n ding. Ik ben meer van Charlie Brown (‘to know me, is to love me’) en Phil Collins (‘you can’t hurry love’). (Dat is vast ook een belangrijke reden dat mijn fanbase maar heel langzaam groeit.) Daarom heb ik besloten het anders aan te pakken.

Ik heb de zakelijke relaties die ik vertrouw, mijn fans zogezegd, gevraagd of ze me willen helpen. Met samengeknepen billen en gekruiste vingers heb ik ze de vraag gesteld of ze me wilden vertellen wat ze nou zo goed aan me vinden, en aan wie in hun netwerk ze me wilden voorstellen. In ruil daarvoor, zei ik, nam ik ze graag mee uit eten – op mijn rekening, uiteraard.

‘De reacties hebben m’n billen en vingers volledig laten ontspannen.

De reacties hebben m’n billen en vingers volledig laten ontspannen. Sterker nog, om in de lichamelijke metaforen te blijven: het was hartverwarmend. Iedereen die ik vroeg was blij verrast met mijn hulpvraag en maakte graag tijd om het over mij te hebben.

De eerste dinerdate heb ik er inmiddels op zitten. Ik werd overdonderd door hoe serieus mijn disgenoot mijn vraag behandelde. Niet alleen had hij van tevoren de antwoorden voorbereid en is hij van plan me te gaan voorstellen aan een bestuurslid van een grote Nederlandse onderneming, hij was ook nog eens heel dankbaar dat ik hem had gevraagd. Dankbaar! Dat ik hém had gevraagd!

Ik ging er niet eens van naast m’n schoenen lopen, van al die positieve aandacht. Ik werd vooral gewoon heel blij van de goedheid die een mens blijkbaar in zich heeft.

Want – belangrijker dan de handige acquisitietip die in dit verhaal zit – is dát voor mij de echte les van deze ervaring: mensen zijn over het algemeen echt blij als ze kunnen helpen. En ik ben niet de enige die dat heeft ervaren.

‘Dat anderen er in de eerste plaats voor zichzelf zijn is een hardnekkige gedachte.

Uit allerlei onderzoek blijkt dat om hulp vragen, mensen helpen en geholpen worden een positieve uitwerking heeft die verder gaat dan het simpele praktische feit dat je niet langer met een probleem zit. Zo is een leuk feitje uit dit soort onderzoeken dat mensen positiever denken over mensen die hun hulp vragen dan over mensen die dat niet doen.

Het stomme is dat we allemaal impliciet of expliciet het tegenovergestelde hebben geleerd: dat anderen er in de eerste plaats voor zichzelf zijn en dat we onszelf moeten kunnen redden. En dat zijn hardnekkige gedachten. Al jaren weet ik van die onderzoeken hierboven en toch voelde ik me kwetsbaar toen ik die hulpvraag stelde.

Gelukkig ben ik ook een mens en had ik de erváring nodig die me ervan overtuigde dat ik ongelijk had. Want dat wijzen de feiten ook uit: mensen worden niet overtuigd door feiten, ook al denken ze vaak van wel, maar door hun eigen ervaring.


Nog meer feiten én tips voor ervaringen die je vertrouwen in de mensheid vergroten? Check m’n boek Hufters & helden. Waarom we allemaal een beetje aardiger moeten zijn.


 

2 thoughts on “Zet een hulplijn in en vergroot je netwerk (en werk ondertussen aan je vertrouwen in de mensheid)

  1. Dag Olav, Heel herkenbaar. Zelf zeg ik ook niet vlug nee als iemand hulp nodig heeft, maar het zelf doen, blijft toch iets anders. Ik denk in eerste instantie dat ik zelf een antwoord op mijn eigen hulpvraag moet hebben! En dan de vraag met wie? Zomaar iemands kostbare tijd in beslag nemen zonder duidelijke vraag en antwoord! Heel lastig vind ik dat, maar je blog helpt me mijn irrationele ideeën een beetje bij te stellen. Dank je wel. Groet, Piet

Leave a comment