Alweer twee maanden geleden liep ik tegen een nieuwsbericht aan dat me opviel, zonder dat ik precies wist wat er nou mis mee was. Het is zo’n bericht dat, als je het leest of hoort, doet uitroepen: ‘Ohoh! Dat kán toch niet!,’ zonder dat je precies kunt uitleggen wát er dan niet kan.
Het gaat om een Chinees, Jian Feng, die van zijn vrouw scheidde en haar aanklaagde omdat ze hem lelijke kinderen had gegeven. ‘Ik ben met mijn vrouw getrouwd uit liefde. Maar vrijwel direct nadat onze eerste dochter werd geboren, kregen we huwelijksproblemen,’ legde hij uit. ‘Onze dochter was ongelooflijk lelijk, ik gruwelde ervan.’ Zijn andere twee kinderen konden de schade niet beperken. Ze waren volgens hem zo mogelijk nog lelijker.
Eerst beschuldigde hij haar ervan dat ze vreemd was gegaan, want zulke lelijke kinderen kónden niet van hem zijn. Toen een DNA-test uitwees dat het toch echt zijn kinderen waren, bekende zijn vrouw dat ze voor honderdduizend dollar aan zichzelf had laten versleutelen. Verbolgen heeft Jian Feng vervolgens zijn vrouw aangeklaagd, omdat hij op valse voorwendselen door haar het huwelijk in gelokt was. Hij was dan wel uit liefde getrouwd, maar wel uit liefde voor een vrouw van wie hij dacht dat ze mooi was. De rechter kon natuurlijk niet anders dan Jian Feng in het gelijk stellen. De vrouw werd verplicht haar teleurgestelde ex-man honderdtwintigduizend dollar te betalen in smartegeld.
What is wrong with this picture? Een hoop, zul je waarschijnlijk denken. En terecht. Want, waar moet je beginnen?
Bij de vrouw die zichzelf voor een ton laat opleuken? Je zou denken dat dat haar goed recht is. Maar, waar ligt de grens? Botox? Borstvergroting? Neuscorrectie? Lipcorrectie? Oogcorrectie? De vrouw had volgens mij all of the above laten fiksen. Ze had van zichzelf een heel ander mens laten maken. Maar toch, ik vind haar in het ergste geval zielig. Ze is in ieder geval slachtoffer van de vader van haar kinderen en waarschijnlijk ook van een opvoeding waarin ze niet heeft geleerd genoeg te zijn zoals ze is (was).
Of moeten we bij de man beginnen, die van zijn vrouw scheidt en haar voor de rechter sleept, omdat zij hem lelijke kinderen heeft gegeven en heeft gelogen over haar genetisch bepaalde uiterlijk? Hoe waar is je liefde als dat de deur dicht doet? Ik snap dat je denkt: ‘Zo zijn we niet getrouwd!,’ maar je moet wel een heel platte definitie van liefde hebben als dat de grens tussen liefde en onverschilligheid bepaalt. En wat te denken over de (afwezigheid van) liefde voor zijn kinderen? Je zou z’n kind maar wezen! Wat vertelt dit hun over liefde? Als je lelijk bent, ben je het niet waard om van te houden. Zoiets.
Of is de rechter, die de man gelijk geeft, het eigenlijke probleem? Dat komt voor mij wel het meest in de richting. Want, niet de personen in dit verhaal zijn het grote kwaad, maar het systeem. Ik vermoed dat de man, de vrouw en hun drie kinderen uit hun opvoeding mee hebben gekregen dat je vooral mooi moet zijn als je wilt dat mensen van je houden. Dat is een probleem, maar wel een probleem dat beperkt blijft tot de familiaire sfeer. Het feit dat een rechter hier in meegaat, geeft het probleem een upgrade, van huiselijke kring naar publieke rechtspraak.
De uitspraak zal vooral gebaseerd zijn op de eigenlijke klacht van Jian Feng, dat z’n vrouw hem had misleid, en niet over de zaak liefde vs. lelijkheid. Maar dan nog. Als rechters het als bedrog gaan bestempelen dat iemand zich mooier voordoet dan ie is, dan zou iedereen voor de rest van z’n leven aan z’n partner schadevergoeding moeten betalen.
___________
Toevoeging van 30 april 2014: het waarheidsgehalte van het nieuwsbericht is blijkbaar twijfelachtig. Ziehier.
olavdemaat.wordpress.com 